کودکان بنغازی، زندگی در مرز جنگ و صلح!

از آغاز جنگ داخلی در لیبی، بیشتر از یک میلیون نفر، از کشورشان گریخته اند. نزدیک به دویست و پنجاه هزار نفر دیگر هم درون مرزهای لیبی، آواره شده اند. اکنون در شهر نسبتا امن بن غازی، که از سوی جنبش مقاومت لیبی کنترل می شود، کودکان به همراه خانواده شان در مرز بین جنگ و صلح زندگی می کنند.

حسام، پسری ۹ ساله است که در اجدابیا زندگی می کرد. او می گوید صدای انفجار در نزدیکی خانه شان شنیده می شد و او را می ترساند. حسام اکنون از سوی یک مرکز دوستدار کودک یونیسف در بنغازی، حمایت می شود. جنگ زندگی همه کودکان این شهر، حتی آن ها که به طور مستقیم با جنگ برخورد ندارند، تغییر داده است.

مردم زیادی از شهرهای دیگر لیبی، به بنغازی پناه برده اند و شهر چهره نظامی به خود گرفته است. مدرسه ها، ماه ها است که در سراسر کشور تعطیل شده اند. این آموزگار می کوشد تا با کمک داوطلبان، فعالیت های آموزشی برای کودکان تدارک ببیند. 

با وجود این تلاش ها، جنگ، در همه جای زندگی این کودکان رخنه کرده است. محمد ۹ ساله، به همراه خانواده اش از شهر مصراته به بنغازی آمده، او از نزدیک دیده که کسی با یک کلاشینکف شلیک کرده است. او هنوز صدای گلوله ها به یاد می آورد و می ترسد. 

زنان و کودکان بسیاری، روزها و شب های کسالت بار اما نسبتا امنی را در خانه ها و مدرسه های بنغازی، با خانواده های بی خانمان دیگر سپری می کنند. 

زندگی در بنغازی، بدون خطر هم نیست. بمب های کار نکرده و مین ها، هر از گاهی این جا و آن جا پیدا می شوند و جان انسان ها را به خطر می اندازند. در این تصویر کودکان در یک کارگاه آشنایی با مین های جنگی شرکت کرده اند.

در میان هیاهوی جنگ، نوجوانانی هم هستند که می خواهند بدانند چه در کشورشان می گذرد. سارا، ۱۲ ساله است و دوست دارد که در تغییر سرنوشت کشورش همکاری کند. او، تصمیم گرفته که از جنگ نترسد.

صدیق ناصر، ۱۸ ساله است و  از آرزوهایش برای کشورش می گوید. او دوست دارد لیبی، کشوری با سازمان ها و نهادهای اجتماعی مفید باشد. او آرزو دارد روزی مردم و سیاست مداران کشورش به قانون  احترام بگذارند تا او بتواند، بنویسد و بیاموزد و در محیطی امن و رو به رشد زندگی کند. 

این دختر کوچک، در برابر مکان یادبود شهیدان در میدان آزادی بنغازی ایستاده است. 

در میان این آشوب، امید برای ادامه پیدا کردن امنیت و زندگی ادامه دارد. کودکان، هنوز بازی می کنند و در انتظار آینده ای نامعلوم، گاهی در خشونت و گاهی در امنیت روزگار می گذرانند.