دست از باید و نباید گفتن به کودکان برداریم

والدین برای تربیت صحیح و اصولی باید از تذکر و اندرزهای بی رویه و رفتارهایی که ورود به حریم شخصی فرزندان تلقی می‌شود پرهیز کنند.

والدین باید از کنارزدن مداوم موهای کودک، تکاندن خاک لباسش، مرتب کردن یقه‌اش و مواردی از این دست خودداری کنند؛ در واقع پدر و مادر باید خود را از جزییات زندگی کودک دور نگه دارند.

-مدام به کودک خود نگویند که «وقتی تکالیف مدرسه‌ات رو انجام میدی راست بشین و موهات و از جلوی چشمت کنار بزن»؛ چراکه با تکرار این جملات ناخودآگاه حریم شخصی کودک و احساس مالکیت او را نابود می‌کنند.

-پند و اندرزهای ریز و درشت با استقلال کودکان مغایرت دارد. وقتی مدام به کودکان‌مان تذکر دهیم و یا مالک بدن آن‌ها باشیم، با خود این‌طور می‌اندیشند که فهم و شعور ندارند. به همین‌خاطر به مرور زمان وجودشان پر از خشم و دوگانگی می‌شود و ممکن است در سال‌های آتی، حتی در کوچکترین تصمیم‌گیری‌ها نیز از تردید رنج ببرند.

برخی از والدین نیز وقتی از کودکشان سؤال می‌شود بی‌درنگ به جای او پاسخ می‌دهند و این رفتار خود را نوعی محبت قلمداد می‌کنند. در حالی که کودکان اصلاً چنین فضایی را نمی‌پسندند و حتی یکی از دلایل رشد ناقص اعتمادبه‌نفس نیز، همین رفتار است؛ چراکه این کودکان به مرور زمان عادت می‌کنند که همیشه یک نفر حامی به جای آن‌ها حرف بزند و پاسخ بدهد.

بسیاری از ما ناخودآگاه مالک فرزندان‌مان هستیم و روح و جسم آن‌ها را به اسارت کشیده‌ایم. مثلاً همین که مدام حواس‌مان هست که کودک‌مان در میهمانی‌ها مؤدب بنشیند، نوشیدنی‌اش را هورت نکشد و یا لباس‌هایش نامرتب نشود، با اسارت هیچ فرقی نمی‌کند.

متاسفانه هیچ‌کدام از ما نمی‌دانیم که فرزندمان تا زمانی که به هفت سالگی نرسیده، هنوز کودک است و هیچ نیازی نیست که درست مانند بزرگسالان مبادی آداب باشد.

-نباید سلیقه خود را به کودکان‌مان دیکته کنیم. فرزندان ما لوح فشرده‌ای از آمال و خواسته‌های ما نیستند. آن‌ها می‌توانند چاق یا لاغر، شلخه و مرتب و یا خوش‌سلیقه و بدسلیقه باشند.

آن‌چه بیش از هر مساله‌ای اهمیت دارد این است که والدین مالک فرزندانشان نیستند و کودکان حق دارند بیست و چهار ساعت از شبانه‌روز موهایشان را شانه نکنند و یا هنگام مشق نوشتن دفتر و کتاب‌هایشان را پخش کنند. ما فقط وظیفه داریم که منظم باشیم و نظم را با رفتارمان به آن‌ها بیاموزیم.

وقتی کودک بفهمد که چه باید بکند و چه می‌خواهد بکند، احساس اطمینان در او رشد می‌کند و مشتاق است تا مسوولیت تصمیمات خود را بر عهده بگیرد. پس بهتر است که به کوک‌مان فضا دهیم که حداقل در رابطه با جسم خود، مختار باشد.