شعر برجی تمام برف از محمود کیانوش

هرگز ندیده‌­ام

زیباتر از تو کوه،

این‌­قدر سرافراز،

این‌­قدر با شکوه.

گاهی نهان شوی

در آشیان ابر؛

گاهی برآوری

سر از میان ابر.

قصری تمام سنگ،

برجی تمام برف،

شهری تمام خواب،

خوابی تمام ژرف.

با نور ماه در

آیینه‌­ای کبود؛

یا گوهری سپید

بر سینه‌­ای کبود.

با آنکه در دلت

آتش نهفته‌­ای،

از برف چهره را

چون گل شکفته‌­ای.