به یاد فرنگیس (معصومه) سهراب که هم چنان امتداد مهر است در گذرگاهی که از مهر آغاز می‌شود

به یاد بانویی که مهر را در آرامش می‌خواست، مهر را در صلح می‌خواست تا کودکان زیر سایه‌ی درخت زندگی، دانش بیاموزند و به مهر بزرگ شوند. 

اما اکنون مهر زخمی است، مهر زخم خورده است. از کرونا که دو سال می‌شود دانش‌آموزان را خانه نشین کرده است تا این مهر، که بی‌مهری برسر کودکان و دانش‌آموزان افغانستانی آواره شده است، از بلخ، تا مزار شریف از پنجشیر تا کابل و از هرات تا جلال‌آباد و قندهار. آیا برای این مهرِ زخمی مرهمی هست؟ می‌شود باشد، اگر همه دست به دست هم دهیم. کودکان را چه در ایران چه در افغانستان دریابیم و به نیازهای‌شان توجه کنیم. 
 

 

به یاد آن بانوی مهراندیش، که در همه زندگی برای بهبود زندگی و آموزش کودکان کار کرد و خستگی ناپذیر از پای ننشست، به یاری گروهی از زنان و مردان این سرزمین، امسال هم چند هزار بسته کیف و نوشت افزار با فراخوان خانواده مافی آماده شده است تا این گروه از کودکان را امیدی باشیم به اندازه کرم شب‌تاب در تاریکی شب. شاید که امید این کودکان حال مهر را دوباره خوب کند.