همراه ناپیدای کودکی

۱۳ / ۳ / ۸۸

بسیاری از پدر و مادر ها گاه از رفتار عجیب کودکشان سخن می گویند و گله دارند که او همواره با یک موجود خیالی زندگی می کند. با آن حرف می زند، بازی می کند، غذا می خورد و گاه حتی با این موجود خیالی دعوا یا قهر می کند.

 یک پژوهش دانشگاهی که به تازگی در استرالیا انجام شده نشان می دهد کودکانی که دوست خیالی دارند و یا یک وسیله شخصی مانند اسباب بازی یا عروسک را بسیار دوست دارند و با آن حرف می زنند، بهتر می توانند با دیگران و به ویژه بزرگتر ها سخن بگویند و خواسته ها ی خود را با  آن ها در میان گذارند.
دکتر ایوان کید روانشناس از دانشگاهی در ملبورن استرالیا بیست و دو کودک چهار تا شش ساله را که دوست خیالی داشتند زیر نظر گرفت و مهارت های ارتباطی آن ها را با همین تعداد کودک که موجودی خیالی در زندگی آن ها حضور نداشت مقایسه کرد و به این نتیجه رسید که  داشتن یک دوست خیالی توانایی گفت و شنید و برقراری ارتباط را در کودکان بهبود می بخشد. هنگامی که کودک با دوست خیالی خود حرف می زند، در حال کشف و درک دنیای پیرامون است. او دو سوی یک گفت وگو را در ذهن می سازد و همزمان هم خودش است و هم دوست خیالی اش.
به گفته این کارشناس ۶۵ درصد کودکان ۳ تا ۹ ساله برای خود شریکی خیالی می سازند. کودکان خلاق تر و یا کودکان تنها و فرزندان نخست خانواده بیشتر به ارتباط با یک موجود خیالی روی می آورند و ممکن است که آن را تا بزرگسالی همراه خود نگه دارند. دکتر کید می گوید این کودکان در آینده بزرگسالانی خلاق تر و موفق تر و از نظر احساسی رشد یافته تر خواهند بود.