"پروانه " یازده سال دارد و در کابل در زمان سلطه ی طالبان بر افغانستان (سال ۱۹۹۷) زندگی می کند. مادرش نویسنده ای اخراجی است که با کمک دوست نزدیکش در سازمان اتحاد زنان افغان به فعالیت می پردازد. پدرش معلم تاریخ است که در اثر بمباران یک پایش را از دست داده و به جرم تحصیل در انگلستان و خواندن کتاب های انگلیسی، توسط طالبان به زندان افتاده است.
پروانه برای گذران زندگی خانواده و کسب در آمد، خود را به لباس پسران در می آورد، به بازار می رود و در جای پدر، شغل او را دنبال می کند. "شوزیه" دوست و همکلاسی پروانه هم مانند او برای تهیه نیاز های خانواده اش در لباس پسرانه به چای فروشی در بازار مشغول است. او آرزو دارد روزی از افغانستان به فرانسه برود و زندگی دیگری را آغاز کند. این دو زیر فشار خصمانه ی طالبان، رویدادهای غریبی را پشت سر می گذارند. سرانجام پروانه که پدرش را از دست داده و خانواده اش را گم کرده است، موفق به دیدار مادرش می شود و شوزیه به جای رفتن به فرانسه تصمیم می گیرد در افغانستان بماند و به هموطنان آسیب دیده اش کمک کند.
مجموعه ی سه گانه ی دختران کابلی داستان واقعگرا و تاریخی شجاعت و تلاش درد آوری است برای زنده ماندن در شرایط بحرانی جنگ و در باره ی رنج دختران و زنان افغانستان در زمان سلطه ی یک گروه مذهبی افراطی به نام طالبان. شخصیت اصلی دختری است به نام پروانه. او بارها از پدرش که آموزگار تاریخ بوده این گونه شنیده که طالبان به معنی خواهان و پژوهشگر در امور مذهبی است و مذهب به مردم می آموزد که انسانی بهتر و مهربانتر باشد اما پروانه عملا می بیند که طالبان افرادی هستند که از افغانستان جایی نساخته اند که مردم بتوانند با هم دوست و مهربان باشند. داستان از فقر، بی حرمتی و توهین به ویژه به دختران و زنان، ساختن شرایط غیرانسانی برای مردم و از فجایع حکومت طالبان سخن می گوید. پنهان کردن زنان در خانه، نداشتن اجازه ی عبور در خیابان و بازار بدون حضور یک مرد، بستن مدرسه ها، نفرت از موسیقی و اشائه ی این نفرت از سوی طالبان، تبدیل کردن استادیوم های ورزشی و فوتبال به مرکز تنبیه افراد مجرم، سوزاندن کتاب و....از این نمونه فجایع است که کتاب به درستی از آن ها به مخاطب شناخت می دهد.
داستان برشی از تاریخ افغانستان است و می تواند برای جامعه شناسان و پژوهشگران مسایل سیاسی و تاریخی، به ویژه محققان مسایل زنان سر نخی باشد. این داستان با وجود داشتن فضایی غم انگیز، سرشار از امید به آینده و روشنی است.
نویسنده کتاب، "دبورا الیس"، مدت ها در اردوگاه های پناهندگان افغانی به سر برده و داستان های فراوانی از این شکل شنیده است. او تمام حقوق این کتاب را به "انجمن زنان برای زنان" در افغانستان هدیه کرده است. زنانی که زندگی خود را وقف آموزش دختران افغانی در اردوگاه های پناهندگان کرده اند.
کتاب ها جوائز متعددی را به خود اختصاص داده اند:
کتاب "نان آور" برنده ی جایزه ی "پیتر پن" سوئد، جایزه ی "راکی ماونتین" و جایزه ی کتاب "میدل ایست " دانشگاه کالیفرنیا بوده است.
کتاب "سفر پروانه" برنده ی جایزه ِ صلح "جین آدامز" بوده است.